Ik word mij gewaar hoe deze Stilte&Verfijning tussen ons landt, eenvoudigweg doordat wij Aanwezig zijn, zonder vooringenomenheid, zonder verwachtingen, just being Witness – Openheid en Vriendschap-zonder woorden.
Toen Bruno mij afgelopen winter vertelde, dat hij de 21ste juni had gemarkeerd voor een Horizonverkenning en ik het fotootje erbij zag, was mijn eerste gedachte ‘dat idee moet nog een beetje landen’. Ik voelde hoe mijn wenkbrauwen hun veerkracht oefenden.
Even later, doorheen zijn eerste tekst, voelde ik het verlangen naar gemeenschapszin en de Uitnodiging om er zelf iets moois van te maken.
Meer Deelgeven dan Deelnemen.
Die vibe, die herkende ik.
Met de herkenning was de Reis begonnen.
Lang voltrok deze Reis zich als een achtergrondgeruis. Hij kwam nauwelijks in mijn dagbewustzijn.
Ik hield mijn voelsprieten uitgerold op waar mijn voeten mij brachten, waar het Leven mij verwachtte op de 21ste juni.
De periode rond de Zonnewende is voor mij een belangrijke en betekenisvolle periode. Het is de periode rond mijn eigen conceptie – meer nog dan de dag van mijn geboorte bepaalt zich hier een diepere dynamiek, die mijn Levensloop intens en fundamenteel kleurt.
Ik ging pas goed ‘aan’, op het moment dat we over De Landingsplek gingen praten.
Dat gebeurde eerst op facebook in relatie tot hoe moeizaam het ervaren wordt om in bedrijven tot vernieuwing te komen.
‘Is er voldoende Plek om het Nieuwe te laten landen?’ en ‘Is er voldoende Fundering&Samenhang aanwezig om het Nieuwe te laten ‘inklikken?’, kortom: was er al voldoende geploegd en voorbereid door de vernieuwers zèlf?
Immers: Je kan alleen maar laten worden wat jezelf geworden bent…’(IJsland 2014)
Dat waren de Vragen, die ik mijzelf hoorde stellen.
HOE zou het zijn, wanneer De Landingsplek in mijzelf in volledige gereedheid is?
Clearance to land…
Daar zat hij voor mij, die herkende ik.
Alles voegt zich naar dat wat er te gebeuren staat: via Skype ontmoette ik op dinsdagavond voorafgaand Mario en Sarah weer, dierbare Reisgenoten van eerdere Horizonverkenningen.
Op de woensdagochtend, in alle vroegte, zag ik door mijn oogharen het KrachtVeld ontstaan: iriserende regenboogkleuren draaiend als door een caleidoscoop.
‘Hier ben ik’, zei ik.
‘Hier ben ik’, zei ik en ik gooide een stammetje van de meegebrachte houtvoorraad in de vuurkorf: nu was ik ook fysiek aanwezig.
Mijn start in de vroege ochtend verliep langs mooie inzichten: remove before flight was de Opdracht. Eenmaal gezien kan dat kort&eenvoudig.
De straffe Wind wakkert het Vuur aan – mijn reisthema deze dagen.
Ik volg nauwgezet de ontwikkeling van het Vuur, de kwaliteit, de uitdrukking, het spel van de Wind en de inwerking ervan op mijn Lichaam.
Ik ben mij gewaar hoe het Vuur van onze wensen in de Rust en Ruimte tussen ons circuleert, landend door onze Openheid en Vriendschap-zonder-woorden.
In de middag ervaar ik, stil zittend op mijn stoel en kijkend naar de Horizon, een Magisch Moment van Eeuwigheid van Diepe Stilte en Verfijning. Alles staat tegen elkaar open, hoewel de Wind wat gaat liggen – beyond words.
Ik word mij gewaar hoe deze Stilte&Verfijning tussen ons landt, eenvoudigweg doordat wij Aanwezig zijn, zonder vooringenomenheid, zonder verwachtingen, just being Witness – Openheid en Vriendschap-zonder woorden.
Stil kijken we in de avond hoe zich een wonderschoon portaal opent aan de Horizon naar far beyond.
De Wind, het Vuur, het Water en wij, op De Landingsplek.
Na 24 uur dooft het Vuur in de korf. Er is iets wezenlijks aangeblazen.
We bedanken de 9 Heilige Richtingen, elkaar en onze Vriendschap-zonder-woorden en sluiten de Cirkel.
Het Vuur en de Wind zijn al wekenlang in mijn Lichaam.
Rustig landen maar.
Delft, 15 juli 2015 – Blauwe Kristallen Nacht – In de Diepe Stilte van het Onbewuste zie ik een Nieuwe Samenhang.
Pingback:Landen aan de Horizon, 24 uur lang | Ready2Amaze!