Wanneer ik haar vertel wat ik van plan ben, zie ik ongeloof in haar ogen.
‘Dat kan je niet maken’, stamelt ze.
Er gaat een zee van overtuigingen voor me open.
Wat ze hier doen. De mores. Hoe decennia lang het lijden wordt herhaald en ‘geïnformeerd’.
Equinox maart 2009. Ik ben in Jeruzalem met een reisgenoot, die de stad als haar broekzak kent. De stad zit in haar haarvaten. Ze wijst mij uitstekend de weg. Ik ben haar dankbaar voor haar nieuwsgierigheid en haar toewijding voor de reden van mijn reis. Ik slenter al een paar dagen door de stad en laat de stad op mij inwerken: de mensen, de ontmoetingen, de reli-industrie, de spanning tussen de religies, de veellagigheid van de stad. Ik hoef alleen maar te kijken, the observatory position, heb ik gehoord.
Het lijden ‘omkeren’
Ik heb de stoet al voorbij zien komen op de Via Dolorosa: een zingende groep mensen, volledig opgaand in de lijdensweg, met in hun midden één van de deelnemers met een kruis op de schouders. Een herbeleving van de lijdensweg van Jezus. Volstrekt oprecht en ingetogen lopen zij deze Via Dolorosa, op weg naar de San Sepulchre, één van de geclaimde plaatsen van het graf van Jezus. Daar wacht hun de thrill van… bevrijding? Ik neem de ervaring mee in mijn slaap en word in alle vroegte wakker met het Verzoek om de Via Dolorosa in omgekeerde richting te lopen. ‘Omkeren‘, hoor ik. Het lijden omkeren. Starten in de Sant Sepulchre en teruglopen. Ik vertel mijn reisgenoot, dat ik mijn voeten ga volgen. Ongeloof in haar ogen. Ik begrijp haar.
What are you looking for?
Ik wurm mij langs de overvolle souvenirkramen en door de smalle toegang naar het plein voor de Sant Sepulchre. Ik ben hier niet alleen! Ik pik de energie op van de plek, van de talloze mensen, die komen. Zwaar, verdicht, verstold… hart en longen… weinig Levenskracht. Dan loop ik naar binnen, langs een soort tafel, die iedereen even aanraakt of kust. Op weg naar het vermeende graf. Rijen mensen staan in de duisternis te wachten om het moment daar binnen te gaan. Hun spanning is voelbaar. De lucht is zwaar van wierook en brandende kaarsen.
Ik begeef mij naar een ploegje Amerikanen (onmiskenbare baseball caps, in dezelfde kleur).
‘What are you looking for?’. De mannen kijken mij aan. Een moment van intens oogcontact.
‘We’re looking for Jezus’.
‘Where?
‘In the tombe’
‘But he’s alive! He’s not in there! You’re looking in the wrong place! He’s in you. He’s in me… He’s everywhere! Stop searching, He allready here. Stop suffering the loss, the pain of being separated, the idea of need to suffer, of not deserving your own Light and Life. Why fooling yourself’…?
Inmiddels zijn daar meer ogen op mij gericht. Het is stil. Een Magisch Moment van Eeuwigheid, waarin alles kan gebeuren en vernaderen. Eén man trekt aan zijn cap. Vertwijfeling.
‘Thank you’, en hij geeft mij met beide handen een hand. Ik verlaat de kerk.
‘Omkeren‘
Onder de indruk van de ervaring met de Amerikanen wandel ik over de Via Dolorosa, in omgekeerde volgorde. Ik zie ze wel, de groepjes mensen, ik hoor ze, èn ik ben in een andere wereld. Met mijn voeten voel ik de Aarde, stap voor stap voel ik Haar. Wat hier is achtergelaten. Lichtvoetig ga ik over de Via Dolorosa. ‘Omkeren‘ van lijden.
Dan, bij de Lionsgate, vlak bij het begin van de Via Dolorosa, staat opnieuw een groepje Amerikanen, mooie kleur baseballpet. Ze groeperen zich voor hùn tocht over de Via Dolorosa.
‘What are yoy looking for?’, vraag ik hun.
‘We’re heading for the Via Dolorosa’.
‘Why?’.
‘In honor of the suffering’.
‘But you need not to suffer! There’s no need for that! You’ll be asked to Live, to celebrate Life! Enjoy! Why the suffering…?
De reisleider kijkt me aan. Zijn deelnemers kijken me aan. En dan komen ze in een ondeelbaar Moment op gang! Eén van de mannen zet zijn baseballpet andersom
‘Let’s party! I won’t do this Via Dolorosa any more! It’s past!’.
Alle caps gaan andersom, de reisleider kijkt werkeloos toe.
We lopen de stad in en ik geniet van hun traktatie op een veel te duur terras. Let’s party!
Ik hoor ze en ik zie ze en ik geniet van een wereld, die er zomaar ineens kan zijn…
Delft, 20 maart 2013 – Equinox – Gele Planetaire Krijger – ‘Wanneer ik de Stem van mijn Voeten over de Aarde volg en de Juiste Vraag stel, weet ik, dat ik toegang heb tot andere Werelden’.
