Het geloof, dat je leven een doel of betekenis moet hebben, genereert een enorme hoeveelheid lijden.
‘Ik merk, dat ik niet meer warm kan lopen voor waar ik mee bezig was. Eigenlijk weet ik niet goed meer wáár ik nog warm voor loop… Als ik me dan iets voor de geest haal, voel ik alleen maar “ho” en zie ik er erg tegen op. Ik merk, dat ik mijn Vitaliteit aan het verliezen ben. Soms ben ik bang, dat ik aan het wegglijden ben in nietsdoen en depressieve buien… Ik voel niet meer zoveel, geen liefde. Ik voel me zo vlak. Ik ben bang, dat ik mezelf wat kwijtraak’.
Openhartig vertelt zij haar verhaal. Ze houdt het uiteindelijk niet droog. Het hoge woord is er uit: ‘ik ben depressief’. Ze lucht nog een tijdje haar hart en draait zo steeds dieper en duidelijker in haar overtuiging, dat ze depressief is. ‘Het bestaan heeft toch een doel, er is toch een reden dat ik hier ben’. Ze voelt zich ernstig tekort schieten. Ze somt me op wat ze allemaal al niet voor een werk verzet heeft. Voor dat doel in haar bestaan. Voor haar reden dat ze hier is. Ze doet werkelijk haar uiterste best! Overduidelijk een vraag over haar existentie. Welke Uitnodiging ligt er voor haar? Naar welk Inzicht vraagt zij? Op welke collectieve thema’s resoneert zij? En: is ze depressief?
De Bechoocheling
Met een kaartlegging laat ik haar zien hoe de energie rond haar vraagstelling stroomt. Ze zit verstrikt in oude denkprocessen. Denken over, dat haar leven een doel of plan zou hebben. Een calling. Ze leeft in de bechoocheling, dat je iets hebt na te jagen, dat je op zoek moet naar iets, naar Liefde, succes, hoop, erkenning… een betere wereld, wereldvrede… Het geloof, dat je leven een betekenis of doel moet hebben genereert een enorme hoeveelheid last en lijden… Wat als alles doelloos en leeg zou zijn? En: is ze depressief? Een verouderd woord. Beter is het te begrijpen hoe het universum, hoe kwantum ‘werkt’. Ze kadert haar toestand als ‘niet in orde’. Dat is haar aangeleerde perspectief.
De Leegte
Een ander perspectief. Voor haar ligt de enorme stap om de Leegte in te gaan. Leegheid is de oorspronkelijke staat van de werkelijkheid. Die is alleen te voelen, beyond words. De Leegte kent geen vorm, zijn of identiteit. In de Leegte is alles fluïde, vloeibaar. Voor haar ligt een enórme stap om haar veronderstelling over een doel of plan los te laten. Alle hoop laten varen, dat je bevestigd zal worden in dat plan, die bedoeling of iets te zijn, voor te stellen, bij te dragen. Dan zal je de Leegte, de Onzagwekkende Stilte, kennen. De Moeiteloosheid. ‘Alleen maar Mogelijkheden’. A hell of a job…
Denkprocessen
Wanneer je goed naar haar luistert, hoor je, dat de stap al gemaakt wordt. Ze voelt veel weerstand tegen waar ze mee bezig is. Ze beweegt al naar de Leegte. Ze voelt zich leeg worden. Ze voelt zich verdrietig en wanhopig. Ze laat een oude wereld los. Dat kennen we niet zo goed en we kaderen dat als ‘niet in orde’. Het boezemt haar ook angst in. Het is onbekend en onrustig. De Leegte zuigt aan haar, alleen ze herkent het nog niet. Onbewust wil ze daar al verblijven. Haar denkprocessen en haar alledaagse modus houden haar nog op.
Op mijn vraag ‘wat is het ergste wat er kan gebeuren wanneer je niet meer doet wat je altijd deed?’‘ krijg ik een inkijkje in de collectieve denkprocessen rond de vraag om het lijden los te laten en de Leegte toe te staan. Nu nog even een schrale troost voor haar, dat ze niet alléén op dit kruispunt staat… Het kruispunt van werelden. Een wereld, die je na aan het hart ligt, valt weg.
De Kracht van de Dood
In het Krachtveld, dat ik daarna voor haar maak, komt zij o.a. in contact met de peilloze Diepte van de Leegte, de Ontzagwekkende Stilte. Hier kan zij beseffen, dat er niets meer gedaan hoeft te worden, dat er geen taak meer is te verrichten, dat alles Perfect in Orde is. Beyond words. Het is uiteindelijk De Kracht van de Dood, die haar dit besef zal aanreiken. Ik breng de informatievelden, die op maat voor haar komen, in een remedie, zodat zij ook na onze ontmoeting in contact kan blijven met deze voor haar belangrijke velden.
De Kracht van de Dood is het grootste geschenk aan de Mensheid. Alleen via deze Poort kunnen we de Leegte, de Ontzagwekkende Stilte, binnengaan. Hier hervind je je Oorspronkelijke Vitaliteit. Hier kun je kiezen om je leven opnieuw in te richten òf om het oude leven voller en completer te leven.
Na een indrukwekkende ochtend nemen we weldra afscheid. Wanneer ik door mijn oogharen naar haar kijk, zie ik haar bekken oplichten. Daarvandaan zal haar nieuwe Leven zich ontvouwen. Haar energieveld is compacter, dichter bij de Aarde. Zo kunnen haar angstgevoelens meer ruimte krijgen en comfortabel afvloeien. Dan zwaait ze uit het autoraampje en verdwijnt met de zomerzon.
Delft, 14 augustus 2012 – Witte Kosmische Spiegel – ‘Kom voorbij de Bechoocheling, dat jouw bestaan een doel of plan heeft. Alles is al Perfect in Orde.’
